Πέρυσι είχαμε κατηγορήσει τους αξιόλογους κατά τα άλλα «Χαμένους άγγελους» για το θέμα τους, που παρουσίαζε μιαν έξω από την πραγματικότητα ελληνική κοινωνία. Φέτος, ο κ. Ν. Τσιφόρος διόρθωσε το λάθος του. Απαρνήθηκε τον υπόκοσμο και, και γυρεύοντας υλικό ελληνικό, στράφηκε όπως ήταν φυσικό, στην πιο κοντινή πολυώδυνη περίοδο της νεότερης ιστορίας μας: στην Κατοχή. Η εκλογή λοιπόν του θέματος ήταν αυτή τη φορά 100% σωστή. Μένει κι η εκτέλεση. Ο κ. Τσιφόρος τοποθέτησε την Κατοχή μέσα σε μια οικογένεια. Περιορίζει το φακό του στις επιδράσεις που είχε το τετράχρονο δράμα της δουλείας πάνω στο σπιτικό ενός έλληνα αξιωματικού. Την πάλη των κατακτητών, των αντιστεκόμενων και των συνεργαζόμενων την κλείνει μέσα στους τοίχους ενός κηφισιώτικου σπιτιού. Δε δίνει το δράμα της κατοχής, αλλά το δράμα ενός σπιτιού στην Κατοχή. Περιορισμός μοιραίος, γιατί τα ελληνικά μέσα δεν του επιτρέπανε να απλωθεί και να δώσει κάπως γενικότερα την εικόνα της ελληνικής τραγωδίας. Άλλωστε , κι από τους ξένους, ελάχιστοι το καταφέρανε αυτό. Γιατί να ζητάμε λοιπόν από τον άγουρο ελληνικό κινηματογράφο το μείζον, όταν οι υπερώριμοι ξένοι βρίσκονται ακόμα στο έλασσον;